چشم ما چرا واقعیت را دستکاری می کند؟
دستگاه بینایی ما وقتی که می‌خواهیم از یک دهنه بپریم یا از تپه بالا برویم، اندازه‌ی یا فاصله‌ی واقعی مسیر را دستکاری می‌کند. این باعث می‌شود که ما بتوانیم براساس ویژگی‌های فیزیکی و توانایی‌هایمان درباره‌ی ادامه‌ی مسیر تصمیم بگیریم.
این گفته «جسیکا ویت»، یک روان‌شناس شناختی در دانشگاه کلورادو است. دستگاه بینایی ما به جای اینکه دنیا را همان طوری که هست نشان دهد، با کمیت‌هایی مثل شیب و فاصله بازی می‌کند. هر چه انجام آن کار سخت‌تر باشد، کمیت‌های آن به چشم‌های ما بزرگ‌تر می‌نماید.
شاید دستگاه بینایی ما به این شکل تکامل یافته که بتوانیم در مقابل کارهای مختلف، سریع تصمیم‌گیری کنیم.
ویت چند مورد را که برآورد انسان‌ها از اندازه موانع و مسیرشان با اندازه واقعی آنها مغایرت دارد، توصیف کرده است:
کسانی که بهتر ضربه می‌زنند، توپ را بزرگ‌تر می‌بینند
پرتاب‌های ضعیف، درک فرد را از اندازه‌ی دروازه تحت تاثیر قرار می‌دهد
پارکوربازها دیوار را کوتاه‌تر می‌بینند
اشیایی که در دسترس هستند، نزدیک‌تر به نظر می‌رسد
کوله پشتی سنگین باعث می‌شود شیب تپه‌ها بیشتر به نظر برسد
افراد چاق فاصله‌ها را بیشتر می‌بینند
