دوپامین؛ یادگیری یا انگیزه؟

محققان در این مطالعه، نقش سیگنال دهی دوپامین در یادگیری و انگیزه را به شکل دقیق تری مورد بررسی قرار داده اند. این تیم به طور مستقیم دو پارادایم شرطی ‌سازی را با هم مقایسه کردند؛ گروهی از موش‌ های صحرایی نر تحت شرطی سازی پاولف و گروهی دیگر، تحت شرطی سازی کنشگر قرار گرفتند. در این حین، پژوهشگران سطح دوپامین را در مغز حیوانات ثبت کردند.

در اوایل دهه ۱۹۰۰، پاولف در آزمایشاتش، نشان داد:فقط دیدن ظرف غذا یا فردی که برای حیوان غذا می آورد و حتی صدای بسته شدن در، هنگام آوردن غذا، همگی محرک هایی هستند که باعث ترشح بزاق در سگ ها می شود. پاولوف متوجه شد که تداعی این صحنه ها و صداها با غذا، منجر به نوعی یادگیری می ‌شود که آن را شرطی سازی کلاسیک نامید.

شرطی سازی کنشگر، روش یادگیری دیگری است که از طریق پاداش و تنبیه در ازای یک رفتار شناخته می شود. از طریق این نوع شرطی سازی، فرد، ارتباطی را بین یک رفتار و یک نتیجه خاص، شکل می دهد.

محققان گفتند: مطالعات زیادی در رابطه با دوپامین انجام شده اند. ما از زمان آزاد شدن دوپامین در مغز آگاهیم، اما هنوز بحث های زیادی در مورد متغیرهای دقیقی که این سیگنال دهی را تعیین می کنند، وجود دارند.

پژوهشگران اضافه کرده اند: نتایج ما، نشان داده اند دوپامین اصطلاحا یک سیگنال خطای پیش بینی پاداش است، به این معنی که دوپامین زمانی آزاد می شود که چیزی بسیار بهتر یا بدتر از حد انتظار اتفاق بیفتد؛ این، یک سیگنال یادگیری است. از طرف دیگر، یافته های ما همچنین نشان داده اند که دوپامین با انگیزه مرتبط است؛ در واقع افزایش ترشح دوپامین، به افراد نیرو می ‌بخشد تا برای دریافت پاداش، بیشتر تلاش ‌کنند.

دانشمندان اظهار داشته اند: از این یافته ها، نتیجه می گیریم که دوپامین می تواند هم در یادگیری و هم در انگیزه نقش داشته باشد.