چرا چین به درخواست آمریکا برای فشار به ایران جواب مثبت نمیدهد؟

به گزارش جهان مانا، در ادامه این مطلب آمده است: اقدام تلافی جویانه روز شنبه گذشته که اولین حمله مستقیم ایران به خاک اسرائیل محسوب می شد، موجب تشدید بررسی های آمریکا در مورد اهرم فشارهای احتمالی چین در خاورمیانه شده است. چین مدتها بزرگترین شریک تجاری ایران بوده و مقام های ارشد آمریکایی از جمله شخص رئیس جمهور به ویژه از زمانی که حملات حوثی ها به کشتیرانی بین المللی در دریای سرخ شدت گرفته، علنا چین را برای کمک به مهار ایران تحت فشار قرار داده اند.

جان آلترمن، مدیر برنامه خاورمیانه مرکز مطالعات استراتژیک و بین المللی در این باره گفت: «چین حدود یک سوم تجارت ایران را تشکیل می دهد و این کشور یک حافظ مهم منافع ایران در شورای امنیت به شمار می رود» به گفته این تحلیلگر مسائل منطقه: «به نظرم چین تنها کشور با بالاترین میزان نفوذ بر ایران است، البته اگر خودش بخواهد.»

در حالی که تنش ها بین ایران و اسرائیل همچنان رو به افزایش است، قانون گذاران آمریکایی در حال افزایش بیشتر فشارها هستند. روز دوشنبه اعضای مجلس نمایندگان آمریکا قانون تحریم های انرژی ایران و چین را به تصویب رساندند که برای هدف قرار دادن شرکت های چینی خریدار نفت ایران طراحی شده است. این طرح اکنون باید راهی سنا شود.

نماینده جمهوری خواه جاش گوتیمر روز دوشنبه گفت: «در حالی که ما داریم با هم صحبت می کنیم ایران در حال استفاده از تجارت نفتی خود با چین برای کسب روزانه 150 میلیون دلار درآمد است... چین با واردات روزانه میلیون ها بشکه نفت از ایران داد و ستد حکومت این کشور را تداوم می بخشد و منابع مالی حیاتی برای تداوم اقدامات هرج و مرج طلبانه ایران از جمله توسعه برنامه های موشکی و هسته ای را فراهم می سازد.»

اما با وجود امید بستن ایالات متحده به چین برای منصرف نمودن ایران از اقداماتش، برخی کارشناسان هشدار می دهند که موضوع به این سادگی هم نیست. تنها چند کشور معدود دارای روابطی به گستردگی روابط اقتصادی چین با تهران هستند. چین برای بیش از یک دهه بزرگترین شریک تجاری ایران بوده و روابط بلندمدت دو کشور عمدتا بر پایه تجارت نفت شکل گرفته است.  بین سال های 2020 تا 2023 میلادی، شرکت های چینی خرید نفت از ایران را بیش از 3 برابر افزایش داده و به بالاترین رقم 10 سال گذشته رسانده اند.

پاتریشیا کیم، تحلیلگر انستیتوی بروکینگز در این باره گفت: «دشوار می توان گفت که اگر رهبران چین تصمیم به اتخاذ رویکرد مداخله گرانه تری بگیرند، تا چه حد توان مهار تهران را خواهند داشت.»

به گفته ویلیام فیگورئا، کارشناس روابط ایران و چین در دانشگاه گرونینگن هلند، هرچند چین از نظر فروش نفت و تجارت دارای اهرم هایی در قبال ایران است، اما استفاده از چنین اهرم هایی هم از نظر سیاسی و هم به لحاظ لجستیکی چالش برانگیز است. برای مثال، این شرکت های پالایشگاهی چینی هستند که به صورت غیرقانونی و در بازار سیاه بخش عمده نفت ایران را خریداری می کنند، نه شرکت های دولتی. وی افزود، «اعمال کنترل دولتی بر این پالایشگاه های خصوصی بسیار دشوار است» و همین موضوع کنترل مستقیم خرید نفت چین از ایران را برای پکن به امری چالش برانگیز مبدل می سازد.

بخش عمده سرمایه گذاری چینی ها در ایران از طریق شرکت های خصوصی است و این موضوع نیز یکی از نقاط آزار دهنده روابط دو کشور است. فیگورئا گفت، چین «به لحاظ تاریخی سرمایه گذاری پایینی» در ایران انجام داده و همین موضوع موجب گلایه تهران شده و «بر تمایل آنها برای گردن نهادن به فشارهای چین اثر می گذارد.»

وی افزود: «با علم به این وضعیت چین در کوتاه مدت قادر به اعمال چه اهرم هایی در قبال ایران است؟ سرمایه گذاری های معدودی وجود دارد که چین می تواند تهدید به توقف آنها نماید و بر اساس تعهدات قبلی شان پیش نروند... بنابراین هویجها و چماق های چندانی وجود ندارد.»

ایران قبلا تمایل خود برای آزمودن بزرگترین مشتری خود را به نمایش گذاشته است. برای مثال، در دسامبر گذشته ایران ارسال نفت را محدود کرد و قیمت ها را برای خریداران چینی بالا برد و آنگونه که اریک اولاندر، سردبیر موسسه چاینا گلوبال ساوث پروجکت می گوید: «نشان داد که روابط اقتصادی محدودیت های خودش را دارد.» اولاندر افزود: «این طرز فکر در واشنگتن وجود دارد که از آنجایی که شما یک قدرت اقتصادی هستید، این به معنای برخورداری از قدرت سیاسی است... این در مورد ایرانی ها جواب نمی دهد. ایرانی ها سال ها تحت تحریم کارآزموده شده اند. آنها قرار نیست به دلیل ملاحظات اقتصادی ملاحظات امنیت ملی و سیاسی خود را مطابق میل چینی ها تغییر دهند.»

در عین حال نشانه ای از موافقت چین با این درخواست واشنگتن نیز دیده نمی شود. چین در طی 6 ماه گذشته محتاطانه عمل و تلاش نموده تا جنگ اسرائیل و حماس را از حاشیه نظاره کند. چین از این منازعه برای نزدیک شدن به کشورهای جنوب استفاده کرده است. زمانی هم که پکن لب به سخن گشوده از جمله زمانی که از ایران خواسته تا حملات حوثی ها در دریای سرخ را مهار کند، صرفا روی کاهش آسیب های وارده به منافع خود متمرکز بوده است.

واشنگتن و پکن نظرات کاملا متفاوتی در خصوص یک رویارویی گسترده در خاورمیانه دارند. پس از حمله هفته گذشته ایران به اسرائیل، پکن ظاهرا با ایستادن در کنار تهران اعلام کرد که آماده «پیشبرد عملی همکاری ها» با ایران است و اینکه «چین قویا مخالف حمله به سفارت ایران در سوریه است و آن را محکوم می کند. پکن معتقد است که این حمله یک نقض جدی و غیرقابل پذیرش حقوق بین الملل بوده است.» سخنگوی وزارت خارجه چین همچنین پاسخ ایران را یک «اقدام دفاع مشروع» توصیف کرد. 

یون سون مدیر برنامه چین در مرکز استیمسون گفت: «برای چین حمله به سفارت یک کشور دیگر غیرقابل قبول است... بنابراین قبل از اینکه جامعه بین المللی درباره چگونگی متوقف کردن ایران صحبت کند، من فکر می کنم سوال متقابل چینی ها این است که خب، چطور اسرائیل را متوقف کنیم؟»

در مجموع پکن علاقه چندانی به مداخله در این زمینه و تسلیم شدن در برابر فشارهای واشنگتن ندارد.