بازیکنان ما فوتبال را با نمایش در پارک اشتباه گرفته بودند!
اصرار به بازی نمایشی ایرادی بود که از بازی اول تیم ملی برابر فلسطین دیده شد و تا روز آخر ادامه داشت.
علی دایی شناسنامه فوتبال ایران است. مردی که نمی‌توان نظراتش را نادیده گرفت. دایی در طول جام ملتهای آسیا و در روزی که ایران با یک نیمه دوم عالی ژاپن را شکست داد و حذف کرد، یک نظر کارشناسی در مورد بازی تیم ملی داد. هشداری که باید جدی گرفته می‌شد اما نشد...
بعد از بازی با فلسطین نوشتیم که اصرار ملی‌پوشان به بازی نمایشی در ادامه مسیر کار دست ما خواهد داد. بازی تک ضرب یکی از تمرینات همیشگی در فوتبال است، فوتبالی که هدفی به نام نتیجه و گل دارد. پس اگر به جای رسیدن به هدف و زدن گل شما به پاسکاری رو بیاورید، اشتباه کرده و تنبیه خواهید شد! پاسکاری وسیله برای رسیدن به هدف است نه خود هدف!
علی دایی بعد از بازی با ژاپن همین ایراد را تکرار کرد. او البته در بخش تخصصی خودش یعنی مهاجمان این جمله را گفت که چرا به جای زدن ضربه آخر، گل زنی و موفقیت ایران، بازیکنان اینقدر به یکدیگر پاس می‌دهند؟ او گفت که مهاجم باید کمی خودخواه باشد اما واقعیت این است که کار از این حرف‌ها گذشته بود، انگار بازیکنان ما فوتبال را با نمایش در پارک اشتباه گرفته بودند!
دیدیم که مشکل تنها مختص به خط حمله نبود. ما در دفاع هم حتی وقتی که خطر بازیکن حریف را بیخ گوش احساس می‌کردیم، دنبال بازی نمایشی و پاس‌های تک ضرب بودیم. حتی برابر قطر در آن شرایط حساس که تیم ۲_۱ عقب بود، بازیکنان در یک مثلث هر کدام بیش از سه بار توپ را به شکل نمایشی بین خود رد و بدل کردند.
انگار نه انگار که این شکل بازی به نفع حریف است! ما عقب هستیم و باید به سمت دروازه برویم اما داریم به نفع حریف وقت کشی می‌کنیم! آن جلو هم که متاسفانه وضع خراب‌تر بود....
جایی که باید ضربه بزنی، چه دفع و چه هدف، چرا باید نمایش بدهی؟ پاس پشت پا در نیمه نهایی جام جلو میزبان و مدافع قهرمانی؟!؟ در محوطه جریمه حریف و دادن فرصت ضد حمله؟ براحتی فرصت گل ما سوخت و یک بار همان توپ آمد و وارد دروازه ما شد...
و در نهایت همین اصرار اشتباه به ادامه یک مسیر غلط کار دست ما داد این درست که ما فرصت‌هایی داشتیم و با بدشانسی از دست رفت اما فراموش نکنیم که در آن دقایق آخر قطر هم چند فرصت مسلم گلزنی را از دست داد ، مثل آن توپی که میلاد محمدی دروازه خالی را نجات داد. ضمن اینکه هرچه از زمان می‌گذشت ما خسته تر و عصبی‌تر می‌شدیم و تمرکز برای ضربه خوب از بین می‌رفت...
اگر قرار بود همه فرصت‌ها به گل تبدیل شود باز هم ایران بازنده بازی با قطر بود، اما اگر بازیکنان به جای بازی نمایشی از فرصت‌های نهفته استفاده می‌کردند، یعنی فرصت‌های بالقوه‌ای که هرگز بالفعل نشد، آن وقت ایران می‌توانست به راحتی قطر را شکست دهد.
